مقیاس بندی به افزایش (یا کاهش) ظرفیت منابع در دسترس برای بهبود عملکرد یا در دسترس بودن آن اشاره دارد. در حالی که مقیاس بندی ذاتی معماری، طراحی و اجرای باطن شماست، چندین جنبه حیاتی باید در نظر گرفته شود.
عملکرد در اینجا به این اشاره دارد که برنامه وب با چه سرعتی می تواند به یک درخواست پاسخ دهد. این شامل تأخیر، سرعت، توان عملیاتی و استفاده از منابع است.
مقیاس بندی عمودی
مقیاس عمودی به افزایش منابع روی سرور اشاره دارد. این ممکن است به معنای جایگزینی یک سرور برنامه مرکزی با یک ماشین قدرتمندتر برای معماری مبتنی بر سرور باشد. برای معماری‌های بدون سرور، میکروسرویس‌ها یا مبتنی بر ابر، این ممکن است به ارتقای منابع تخصیص‌یافته، مانند افزایش حافظه موجود یا انتخاب یک ماشین مجازی سطح بالاتر اشاره داشته باشد.
مقیاس بندی افقی
مقیاس افقی به اضافه شدن سرورهای بیشتر و منابع موازی اشاره دارد. معماری زیربنایی و برنامه باید برای مدیریت این نوع مقیاس‌بندی بهینه شود. به عنوان مثال، تعادل بار اضافی ممکن است برای توزیع درخواست ها در یک معماری مبتنی بر سرور مورد نیاز باشد. برای یک معماری بدون سرور در یک محیط ابری، مانند توابع ابری ، این نوع مقیاس‌بندی ممکن است به صورت شفاف و بدون هیچ گونه پیکربندی اضافی انجام شود.
مقیاس بندی و توزیع منطقه ای
مقیاس بندی منطقه ای به توزیع خدمات در چندین منطقه جغرافیایی اشاره دارد. توزیع خدمات یا نزدیک‌تر کردن سرویس‌هایتان به کاربران، می‌تواند تأخیر را کاهش دهد و عملکرد کلی برنامه شما را بهبود بخشد.
توزیع و تنوع منطقه ای را به عنوان بخشی از معماری خود در نظر بگیرید، به خصوص اگر از یک ارائه دهنده ابری استفاده نمی کنید که به طور شفاف این کار را انجام می دهد، مانند معماری بدون سرور مبتنی بر ابر. در نظر بگیرید که چگونه ذخیره سازی داده در برنامه شما ممکن است تحت تأثیر توزیع منطقه ای، به ویژه در مورد سازگاری داده ها قرار گیرد.
هنگام پردازش و ذخیره داده ها در مقیاس جهانی، از هرگونه الزامات قانونی یا قانونی که در مورد سیستم شما اعمال می شود، به ویژه در مورد پردازش داده ها و ذخیره سازی داده ها آگاه باشید.