طراحی مکالمه یک زبان طراحی مبتنی بر مکالمه انسانی است (مشابه اینکه طراحی متریال یک زبان طراحی مبتنی بر قلم و کاغذ است). هر چه یک رابط بیشتر از مکالمه انسانی استفاده کند، به کاربران کمتری باید نحوه استفاده از آن را آموزش داد. این ترکیبی از چندین رشته طراحی است، از جمله طراحی رابط کاربری صوتی، طراحی تعامل، طراحی بصری، طراحی حرکت، طراحی صوتی و نوشتن تجربه کاربری.

نقش یک طراح مکالمه مانند یک معمار است، نقشه برداری از آنچه کاربران می توانند در یک فضا انجام دهند، در حالی که هم نیازهای کاربر و هم محدودیت های تکنولوژیکی را در نظر می گیرند. آنها مکالمه را مدیریت می کنند، جریان و منطق زیربنایی آن را در مشخصات طراحی دقیق که نشان دهنده تجربه کامل کاربر است، تعریف می کنند. آنها با ذینفعان و توسعه دهندگان همکاری می کنند تا طرح ها را تکرار کنند و تجربه را زنده کنند.

پرسونای سیستم، شریک مکالمه ای است که به عنوان بخش جلویی فناوری ایجاد شده است که کاربر مستقیماً با آن تعامل خواهد داشت. تعریف یک شخصیت سیستمی واضح برای اطمینان از تجربه کاربری ثابت حیاتی است. در غیر این صورت، هر طراح از سبک مکالمه شخصی خود پیروی خواهد کرد و تجربه کلی از هم گسیخته خواهد شد.

در Google، ما دستیار Google را ایجاد کرده‌ایم. هر کاری که دستیار انجام می دهد (به عنوان مثال، می گوید، می نویسد، نمایش می دهد، پیشنهاد می دهد) و هر جایی که دستیار Google ظاهر می شود (به عنوان مثال، ظاهر و احساس نرم افزار و سخت افزار) برای برانگیختن یک شخصیت ثابت طراحی شده است.

توسعه دهندگان اکشن های شخص ثالث باید پرسونای خود را ایجاد کنند. به طور معمول، این کار با صفت های طوفان فکری (به عنوان مثال، دوستانه، قابل اعتماد) و محدود کردن آنها به یک لیست کوتاه شروع می شود. این فهرست به شرح کوتاهی تبدیل می شود که اغلب با تصاویر همراه است. برای راهنمایی دقیق، به ایجاد شخصیت مراجعه کنید.